2019-10-01, 01:42 PM
دوستان عزیز سلام
خوشبختانه امروزه توجه به حقوق حیوانات و جلوگیری از ازار حیوانات امری رایج وفراگیر شده و همه جا یه تشکل و نهادی جهت این امر ایجاد شده که خیلی هم خوب هست بخصوص در مواردی مثل برخورد با انسان نماهای که اون توله خرس بیچاره رو زجر کش کردن یا یوز رو با چماق کشتند
اما در عین حال چون هر سکه ای دورو داره یه عده هم از اون ور بوم افتادن و انقدر این اش رو شور کردن که اگر مثلا پشه رفت تو گوش شما و زدی کشتیش فریاد وا مصیبتا سر میدند.gif "Khansariha (214)")
حالا در این بین شرع یا روایات اهل بیت چی میگه؟
عمده روایات و توصیه ها بر رعایت حقوق حیوانات هست که انقدر مفصل و کامل بیان شده که یه سرچ بفرمایید دهها صفحه مطلب میاد و موضوع بحث ما نیست
اما در خصوص حیوانات شرور و افات و علی الخصوص کلاغ که از سالها قبل ضرورت دفع این افت و مضراتش در تخریب زیست گاه و از بین بردن گونه های کوچکتر پرندگان و نبود دشمن طبیعی برای اون بسیار صحبت شده حتی با مقاله مهندس بهنام بلمکی عزیز استاد محیط زیست دانشگاه فراخوانی هم جهت دفع افت انجام شد
همواره ای بحث مطرح میشد که این حیوانات افت هم جاندارند و گناه داره دفع افت و....
که در این خصوص به نقل از وبسایت حوزه مطلب ذیل از کتاب وسایل الشیعه شیخ حر عاملی عینا نقل میشه :
به جز حیواناتی که جهت مصرف و خوراک انسان کشته می شود؛ در مورد کشتن سایر حیوانات، توجه به دو نکته ضروری است:
1- هر حیوانی که در ملکیت دیگری است؛ کشتن آن ممنوع است. حتی مانند مگس و پشه ای که مثلا دانشمند حشره شناسی برای تحقیق آن ها را جمع آوری کرده است.
2- هر حیوانی که آزار دهنده است و برای دفع آزار آن، راهی جز کشتن نیست؛ می توان آن را کشت. گرچه مانند پرستو باشد که کشتن آن به خودی خود کراهت دارد.
در آزاررسانی نیز فرقی نمی کند که به خود شخص آزار برساند یا به دیگرانی که آزار دیدن آن ها مسؤلیتی بیاورد و یا باعث آلودگی مواد غذایی و یا مولد بیماری شود.
اما برای جزئی تر شدن گفتار از روایات بهره می گیریم. حاصل روایات آن است که دو گونه حکم برای کشتار حیوانات قابل تصور است:
[1- جواز کشتن؛ به این معنا که اگر کسی آن ها را بکشد؛ گنه کار نیست. با این روی کرد؛ درخصوص کشتن این حیوانات سفارش هم شده است: انواع مارها،حیوانات ریز مثل شپش، کلاغ، عقرب، سگ هار.
[/color]
2-سفارش به نکشتن؛ به این معنا که معصومان علیهم السلام علاقه مند بودند که انسان ها از کشتن آن ها صرف نظر کنند. از این روی حتی از بردن نامشان هم دریغ نکردند: پرستو، هدهد، فاخته(کوکو)، قنبره(چکاوک)،حباری(هوبره) ،صرد(مرغی است که گنجشک را شکار میکند و به فارسی ورکاک است) و صوّام(لک لک، ظاهرا) ، شقراق(سبز قبا) مورچه، زنبور عسل، وزغ و هر حیوانی که به انسان پناه آورد.( عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، ج 11 تا 23)
خوشبختانه امروزه توجه به حقوق حیوانات و جلوگیری از ازار حیوانات امری رایج وفراگیر شده و همه جا یه تشکل و نهادی جهت این امر ایجاد شده که خیلی هم خوب هست بخصوص در مواردی مثل برخورد با انسان نماهای که اون توله خرس بیچاره رو زجر کش کردن یا یوز رو با چماق کشتند
اما در عین حال چون هر سکه ای دورو داره یه عده هم از اون ور بوم افتادن و انقدر این اش رو شور کردن که اگر مثلا پشه رفت تو گوش شما و زدی کشتیش فریاد وا مصیبتا سر میدند
حالا در این بین شرع یا روایات اهل بیت چی میگه؟
عمده روایات و توصیه ها بر رعایت حقوق حیوانات هست که انقدر مفصل و کامل بیان شده که یه سرچ بفرمایید دهها صفحه مطلب میاد و موضوع بحث ما نیست
اما در خصوص حیوانات شرور و افات و علی الخصوص کلاغ که از سالها قبل ضرورت دفع این افت و مضراتش در تخریب زیست گاه و از بین بردن گونه های کوچکتر پرندگان و نبود دشمن طبیعی برای اون بسیار صحبت شده حتی با مقاله مهندس بهنام بلمکی عزیز استاد محیط زیست دانشگاه فراخوانی هم جهت دفع افت انجام شد
همواره ای بحث مطرح میشد که این حیوانات افت هم جاندارند و گناه داره دفع افت و....
که در این خصوص به نقل از وبسایت حوزه مطلب ذیل از کتاب وسایل الشیعه شیخ حر عاملی عینا نقل میشه :
به جز حیواناتی که جهت مصرف و خوراک انسان کشته می شود؛ در مورد کشتن سایر حیوانات، توجه به دو نکته ضروری است:
1- هر حیوانی که در ملکیت دیگری است؛ کشتن آن ممنوع است. حتی مانند مگس و پشه ای که مثلا دانشمند حشره شناسی برای تحقیق آن ها را جمع آوری کرده است.
2- هر حیوانی که آزار دهنده است و برای دفع آزار آن، راهی جز کشتن نیست؛ می توان آن را کشت. گرچه مانند پرستو باشد که کشتن آن به خودی خود کراهت دارد.
در آزاررسانی نیز فرقی نمی کند که به خود شخص آزار برساند یا به دیگرانی که آزار دیدن آن ها مسؤلیتی بیاورد و یا باعث آلودگی مواد غذایی و یا مولد بیماری شود.
اما برای جزئی تر شدن گفتار از روایات بهره می گیریم. حاصل روایات آن است که دو گونه حکم برای کشتار حیوانات قابل تصور است:
[1- جواز کشتن؛ به این معنا که اگر کسی آن ها را بکشد؛ گنه کار نیست. با این روی کرد؛ درخصوص کشتن این حیوانات سفارش هم شده است: انواع مارها،حیوانات ریز مثل شپش، کلاغ، عقرب، سگ هار.
[/color]
2-سفارش به نکشتن؛ به این معنا که معصومان علیهم السلام علاقه مند بودند که انسان ها از کشتن آن ها صرف نظر کنند. از این روی حتی از بردن نامشان هم دریغ نکردند: پرستو، هدهد، فاخته(کوکو)، قنبره(چکاوک)،حباری(هوبره) ،صرد(مرغی است که گنجشک را شکار میکند و به فارسی ورکاک است) و صوّام(لک لک، ظاهرا) ، شقراق(سبز قبا) مورچه، زنبور عسل، وزغ و هر حیوانی که به انسان پناه آورد.( عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، ج 11 تا 23)